ترل پیش‌گام داروی بیهوشی

راس سی ترل، متولد 22 سپتامبر 1925، در مزرعه‌ای در شمال ایالت نیویورک بزرگ شد. او تعریف می‌کرد، خانواده‌اش نمی‌دانستند که فقیر هستند. آن‌ها ممکن بود فقط یک سیب‌زمینی برای شام بخورند، اما هیچ‌کس بیشتر از آن نداشت. او از 3 سالگی شروع به خواندن کرد و با خواهر بزرگ‌ترش بیولا که بعداً ترجیح داد کاترین نامیده شود به یک مدرسه رفت. مادرش استر معلم بازنشسته دبستان بود و پدرش کشاورز بود.

راس در 18 سالگی در سپاه تفنگداران دریایی نام‌نویسی کرد و به‌عنوان آشپز پاره‌وقت خدمت می‌کرد درحالی‌که از مرگ در جنگ می‌ترسید اما خوشبختانه بدون آسیب جان سالم به دربرد.

او مانند بسیاری از هم‌نسلان خود از دسترسی خود به منشور حقوق GI استفاده کرد و وارد کالج هارتویک شد و مدرک شیمی گرفت و سپس در دانشگاه کلمبیا در نیویورک تحت نظر گیلبرت استورک، دکترای خود را گرفت. در سال 1954، آن‌ها مقاله‌ای را در مورد استرهای انامینون منتشر کردند، مقاله‌ای که بیش از 1000 بار دیده شد.

در اوایل دهه 1950، ایرکو اولین بیهوشی استنشاقی مدرن یعنی فلوئوردار به نام فلوروکسن را سنتز و به فروش رساند. فلوروکسن موفقیت کمی داشت و در اواخر دهه 1950 به‌راحتی توسط هالوتان تحت‌الشعاع قرار گرفت. درواقع، هالوتان به‌سرعت جایگزین همه بی‌حس‌کننده های قوی استنشاقی قبلی مانند دی اتیل اتر و سیکلوپروپان شد؛ اما هالوتان دارای پاشنه آشیل بود که توانایی ایجاد آسیب کبدی را داشت. ایرکو، راس را استخدام کرد و او را به سرپرستی بخش محصولات پزشکی اوهایو این شرکت منصوب کرد و به او وظیفه یافتن داروی بیهوشی بهتری را داد و او داروی بیهوشی ترل را ساخت.

تحولات و اکتشافات اصلی

این‌یک پروژه با بودجه بالا نبود. دکتر راس و لوئیز اسپیرز آستین‌های خود را بالا زدند و شروع به سنتز ترکیبات کردند، درنهایت بیش از 700 محصول و با بیش از 70 پتنت صادر شد. آن‌ها به‌سرعت بر روی ترکیبات حاوی پیوند اتری تمرکز کردند و از ساختار آلکانی هالوتان اجتناب کردند، زیرا آلکان‌های هالوژنه باعث ایجاد آریتمی می‌شوند.

آن دو ترکیبات تجزیه شده توسط پایه را دور انداختند و نتیجه ساخت آنفلوران (ترکیب 347)، ایزوفلوران (ترکیب 469) و دسفلوران (ترکیب 653) بود. در زمان‌های بعدی، او و ادموند ایگر علاقه خود را به سووفلوران به دلیل آسیب‌پذیری آن در برابر تخریب توسط پایه از دست دادند.

ترکیبات بیهوشی ساخته‌شده توسط راس بیش از 1 میلیارد بار استفاده‌شده است؛ ترکیباتی با متابولیسم پایین، محدودکننده سمیت کبد و کلیه. ویژگی‌های مشخص داروهای راس شروع سریع و زمان کم بهبودی بود، ویژگی‌هایی که افزایش جراحی سرپایی را تسهیل می‌کرد.

راس به خاطر دستاوردهایش شناخته می‌شود. تولیدکنندگان داروسازی آمریکا او را به‌عنوان مرد سال داروسازی در سال 1991 انتخاب کردند. ایالت نیوجرسی او را در تالار مشاهیر مخترعان خود قرارداد، این در حالی بود که بیشتر کسانی که او را می‌شناختند، آگاهی ناقصی از او داشتند.

چه کسی حدس می‌زد که راس در دوران تحصیلات تکمیلی به‌عنوان مربی رقص آرتور موری پول خرج می‌کرد؟ یا اینکه در طول دوران حرفه‌ای خود در شیمی، به‌عنوان یک شیرینی پز تعطیلات خود را گذراند و به خاطر چیز کیک بلوبری‌اش موردتوجه نیویورک‌تایمز قرار گرفت؟ علاقه و استعداد او به آشپزی با حضور در جنگ جهانی دوم در سپاه تفنگ‌داران دریایی تقویت شد.

او در سال 1991 با کارمن وگا ازدواج کرد. آن دو سال 1992 به فیلیپسبورگ، نیوجرسی و در سال 2004 به نیو پورت ریچی در فلوریدا نقل‌مکان کردند. در سال‌های آخر عمر، او به سرگرمی‌های متعددی ازجمله ساخت کشتی‌های باکیفیت موزه، بولینگ (استعدادی که برای او یک ماشین به‌عنوان جایزه به ارمغان آورد) روی آورد و شاید بیشتر وقت او صرف بزرگ کردن فرزندش شد.

او و کارمن به ایتالیا، آفریقای جنوبی، فرانسه و پورتوریکو سفر کردند. تواضع او آشکار بود. او مردی وفادار و فداکار و پدر فوق‌العاده بود و مرد بزرگی از بزرگ‌ترین نسل شد. در 30 دسامبر 2010، دکتر راس سی ترل درگذشت. با درگذشت او در سن 85 سالگی، یکی از پیش‌گامان بیهوشی مدرن و سازنده بیشتر بی‌هوش کننده‌های استنشاقی که امروزه استفاده می‌شود، ازجمله دسفلوران، آنفلوران، ایزوفلوران و سووفلوران را از دست دادیم.